De Notenvanger van Wageningen

Wageningen in Nederland, plaats waar sinds enkele weken een zeldzame dwaalgast wordt waargenomen: de Notenkraker! Nu gebeurt het natuurlijk wel meer dat er op grote afstand van mijn woonplaats interessante vogelwaarnemingen gebeuren, maar deze trekt bijzonder mijn aandacht omdat het een vrij tamme en goed te fotograferen vogel blijkt te zijn. Het volstaat om Waarneming.nl te raadplegen en de Notenkrakerfoto's vliegen je om de oren. En zoals u als trouwe lezer van mijn blogs al heeft kunnen ervaren (zie Edelherten), moet ik af en toe eens voor het werk naar de Achterhoek van Nederland. Het was dus de laatste weken bang afwachten of de vogel ter plaatse zou blijven tot mijn volgende Nederlandse trip. Vandaag is het eindelijk zover, ik moet deze morgen in Terborg zijn en in de namiddag in Nijmegen. Middagpauze in Wageningen moet dus kunnen!.

Van zodra ik de betreffende wijk kom ingereden, wordt het mij meteen duidelijk waar de vogel zit. Een 20-tal telelenzen met bijhorende eigenaars staan samengetroept onder een aantal eikenbomen. Veel tijd met zoeken ga ik dus niet verliezen, mijn uurtje middagpauze zal goed kunnen worden besteed. Nu had ik me tijdens het rijden al fototechnisch en mentaal voorbereid op deze ontmoeting. Naast mijn tele op de d500, monteer ik ook mijn 150mm macro op de d7100. Als hij dan toch zo dichtbij komt, krijg ik hem misschien wel in close up! Nu nog de regenbroek over de propere jeans en een groene jas over het geklede hemdje en ik ben klaar om mij tussen de vogelaars te begeven. Oh ja, misschien toch eerst nog een boterhammetje naar binnen werken, tenslotte is dit mijn lunchpauze...

Met een gevulde maag trek ik de gevlekte vlerk tegemoet. Ik heb nog maar net het statief met telelens opgesteld of de vogel komt me tegemoet gevlogen. Alsof hij me welkom wil heten, komt hij zowaar even op mijn telelens zitten! Ik ben té verrast om tijdig mijn tweede toestel met macrolens naar dit schouwspel te richten en dit onverwachte moment vast te leggen. Jammer, dit had nochtans een schitterende blogfoto opgeleverd. Nu goed, ik kom al snel te weten dat dit geen unieke gebeurtenis is. Even later gaat de vogel op de hiel van een liggende fotograaf zitten en kan een toevallige passante het kiekje van haar leven maken. Het zal je maar overkomen als fotograaf, je gaat plat op de buik met een zware en dure 500mm prime lens en een kleurrijk geklede toevallige passante neemt met haar smartphone de foto waarvoor jij je, gehuld in een mooie camouflage-jas, in de modder hebt gelegd. Nu ben ik ook wel het type fotograaf dat niet om een kikvorsperspectiefje meer of minder verlegen is en net daarom heb ik eventjes medelijden met de arme man.

Ik maak me plots de bedenking dat ik tot nu nog geen enkele foto met mijn telelens heb gemaakt, het spektakel van wisselwerking tussen mens en vogel is dermate interessant dat ik meer foto's neem met macro dan met telelens. Had ik mijn breedhoek meegehad, ik had hem ook uit de tas gehaald. 

En net dan valt mijn oog op een bekend gezicht. Nee, niet dat van de gevloerde man, noch dat van onze gevederde vriend, maar wel dat van een ander fotograaf die ijverig aan de setting van zijn gedroomde foto staat te werken.

Het is J, een natuurfotograaf uit Aalst die bekend staat om zijn prachtige vogelportretten. Hij heeft een met mos beklede tak en dito stuk schors tussen de vele kijklustigen opgesteld en heeft enkele noten tussen het mos verstopt. Tja, met wat kan je een Notenkraker nu beter lokken?

Ons fotomodel laat zich maar wat graag door dat lekkers verleiden en spoedt zich naar het aanbod tussen het zachte mos. J haast zich terug naar zijn camera, maar nog voor hij klaar is om af te drukken, is de vogel weer gaan vliegen. Dit is dan één van de weinige nadelen van een lange primelens, je moet hem op voldoende afstand zetten om de vogel nog volledig in beeld te kunnen kadreren. Daarenboven was een ietwat onvriendelijke toeschouwer voor zijn lens gaan staan en was het moment der waarheid helemaal over. Alle andere fotografen, ikzelf incluis, hebben wél van zijn mooie setting gebruik kunnen maken en hebben een spervuur aan foto's kunnen maken... 

Ik voel het, u krijgt medelijden met J. Maar niet getreurd, natuurfotografen zijn niet allemaal egoïstische hufters. Direct wordt aangeboden om een volgende lading nootjes voor hem op de setting te gaan leggen zodat ook hij zijn gewenste foto's kan maken. Zo gezegd, zo gedaan en een vriendelijke man strooit kwistig gepelde nootjes tussen het haarmos op de schors. Wat volgt is een waar oorlogstafereel van hamsteren. De Notenkraker schrokt de krop overvol met noten en vliegt met zijn buit naar het met bladeren bedekte gras wat verderop. Daar begint hij enkele gevallen blaadjes te herschikken en deponeert hij een deel van zijn buit in het vrijgekomen putje. De verlegde herfstblaadjes worden nadien weer netjes terug op de verstopte nootjes gelegd. Enkele meters verderop herhaalt hij dit werkje en eens de krop leeg, vliegt hij opnieuw zijn publiek tegemoet.

Een man van een naburig appartement komt op zijn terras ook wat bijvoederen. Onze kraker heeft dit meteen opgemerkt en overbrugt de 50 meter naar dit nieuwe voedselaanbod. Het is wel duidelijk dat deze man de nieuwste toeristische attractie van Wageningen als de zijne beschouwt en het toekijkende publiek dit nog even heel duidelijk wil maken.

Het is echter maar een kort intermezzo in onze vogelshow. Eens zijn nieuwe voorraad veilig opgeborgen voor de komende winter, komt de orkestleider weer richting fotografen gevlogen. De duizend-en-eerste noot wordt hem toegeworpen en als een circusaapje aan een koordje begint hij weer aan zijn titanenwerk van verzamelen en opbergen, niet beseffend dat de helft van zijn voorraad intussen werd vertrappeld door zijn vele kijklustigen. 

Intussen is mijn uurtje middagpauze voorbij en moet ik weer aan werken denken. Het schouwspel is me intussen toch ook een beetje aan het vervelen gegaan en het gevoel dat dit geen echte natuurfotografie is, heeft zich van mij meester gemaakt. Ik krijg als het ware medelijden met die lieve en gastvrije vogel en hoop dat hij uit de klauwen van de plaatselijke huiskatten blijft en veilig de winter doorkomt. Als het hem bevalt in Wageningen mag hij wat mij betreft daar gerust de show blijven stelen. Alleen hoop ik dat als koning winter hard toeslaat, hij dan nog steeds kan rekenen op de gastronomische steun van zijn publiek en dat hij dan niet vruchtenloos moet gaan zoeken naar zijn intussen vertrappelde buit. Volgend jaar misschien toch beter diep in zijn desolate habitat van de Duitse naaldbossen blijven?